1. On szedł w spiekocie dnia i w szarym pyle dróg,
   A idąc, uczył kochać i przebaczać.
   On z celnikami jadł, On nie znał, kto to wróg,
   Pochylał się nad tymi, którzy płaczą.
   

   Mój Mistrzu, przede mną droga,
   Którą przebyć muszę tak, jak Ty.
   Mój Mistrzu, wokoło ludzie,
   Których kochać trzeba tak, jak Ty.
   
   Mój Mistrzu, niełatwo cudzy ciężar
   Wziąć w ramiona tak, jak Ty.
   Mój Mistrzu, poniosę wszystko,
   Jeśli będziesz ze mną zawsze Ty.
   

2. On przyjął wdowi grosz i Magdaleny łzy,
   Bo wiedział, co to kochać i przebaczać.
   I późną nocą On do Nikodema rzekł,
   Że prawdy trzeba pragnąć, trzeba szukać.
   

   Mój Mistrzu...
   

3. Idziemy w skwarze dnia i w szarym pyle dróg,
   A On nas uczy kochać i przebaczać.
   I z celnikami siąść, zapomnieć, kto to wróg,
   Pochylić się nad tymi, którzy płaczą.
   

   Mój Mistrzu...
   
   

* * *

d A7 / A7 d /x2
d / d D7 g / A7 / A7 d /x2

* * *

e a / H7 e /x2
e / e a / H7 / H7 e /x2