1. Wybacz, Ojcze, mą niestałość,
   Moje ciągłe, twarde: „Nie!”
   Wybacz, że odszedłem wtedy,
   Ale sam wiesz – tak już jest.
   
   Świat z baśniowych krajobrazów
   Deszczem spłynął, odszedł gdzieś,
   Pozostały tylko słowa
   I gitary mojej dźwięk.
   
   
2. Jest wciąż cicho i tak ciemno,
   Ręka ściska łóżka kant,
   Ścigam myślą Twą obecność,
   Pytam: „Panie, po co żyć?”
   

   Ty wiesz, Ty jeden wiesz,
   Że my jak pociągi szumne,
   Zmieniające rozkład jazdy,
   Wciąż lękliwie zapatrzeni
   I do łez osamotnieni,
   Czekający swej kolejki
   Po spragnioną dawkę szczęścia.
   

3. Dziś, gdy noc dobija pustkę,
   Kiedy ból wyciska łzy,
   Samotnością gdzieś obrosłem,
   Idę tam, skąd trudno wyjść.
   
   Nie, nie proszę o Twą łaskę
   Ani o pomocną brzeg,
   Chcę Ci tylko dziś powiedzieć:
   „Panie, uczyń to, co chcesz.”
   

   Ty wiesz, Ty jeden wiesz...
   
   

* * *

a a7+ a7 a6 / C e7 a A
d d7 G G7 / C e7 E E7

F G / C e7 a A / d d7 G G7
C e7 / E E7 / d d7 G G7 / C e7 a

* * *

a C / a E a / d G / C E

F G / C a / d G
C / E / d G / C a